KNGF

KNGF helpt mensen met een beperking om hun wereld te vergroten en zelfstandigheid te behouden met inzet van professioneel getrainde hulp honden. De inmiddels afgestudeerde labrador Vinny heeft een nieuw baasje.

𝙈𝙞𝙟𝙣 𝙚𝙚𝙧𝙨𝙩𝙚 𝙬𝙚𝙚𝙠 𝙢𝙚𝙩 𝙢𝙞𝙟𝙣 𝙣𝙞𝙚𝙪𝙬𝙚 𝙤𝙜𝙚𝙣 𝙤𝙥 𝙥𝙤𝙤𝙩𝙟𝙚𝙨, 𝙯𝙞𝙩 𝙚𝙧𝙤𝙥.

Donderdag 30 oktober rond 16:15 uur zat ik in de trein van Rotterdam naar Hilversum toen mijn telefoon ging. KNGF Geleidehonden, stond er in beeld. Ik dacht alleen maar: “Het zal toch niet?”

Ik nam op.

“Hi, met Yvette van KNGF, bel ik gelegen?”

Nou, als ze belt waarvoor ik hoopte, belt ze altijd gelegen.

“Klopt,” zei ze. “We denken een match te hebben. Kun je volgende week donderdag langskomen om kennis te maken?”

Geen seconde twijfel. “Ja, natuurlijk. Ik regel het met mijn werk.”

Na het ophangen zat ik daar — volwassen kerel — te vechten tegen mijn tranen. Bijna een jaar geleden overleed mijn vorige geleidehond, Orris, plotseling aan een tumor bij zijn hart. Sindsdien was ik weer volledig aangewezen op mijn taststok: een jaar van afhankelijkheid, van inleveren, van veel energie verliezen.

De volgende dag vroeg ik mijn leidinggevende om een paar uur vrij op donderdag de 6e.

“Tuurlijk,” zei ze. “En ik hoop zó dat het een match is.” Al mijn collega’s ook.

𝘿𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙙𝙖𝙜 6 𝙣𝙤𝙫𝙚𝙢𝙗𝙚𝙧 – 𝙤𝙥 𝙣𝙖𝙖𝙧 𝙆𝙉𝙂𝙁

Samen met Geert en zijn geleidehond Abby ging ik naar KNGF in Amstelveen. Zij moesten namelijk ook met mijn mogelijke nieuwe hond matchen. Elles stond ons op te wachten op station Duivendrecht — dezelfde trainer die Orris destijds begeleidde. Het voelde ontzettend fijn dat zij ook nu de matching deed. Chantal was er ook: zij had mijn nieuwe hond de eerste maanden getraind en kon alles vertellen over zijn karakter en werkhouding.

Bij KNGF begonnen we met koffie en wat informatie over de match. Een soort blind date… maar dan letterlijk.

Toen gingen ze hem halen. Die drie minuten duurden echt uren.

En toen ging de deur open.

Daar kwam hij binnen: een super stoere, atletische kruising labrador–retriever. Vinny.

Vol enthousiasme snuffelde hij de ruimte door en begroette mij. Hij gooide zichzelf tegen me aan — subtiel duidelijk maken dat ik hem vooral aandacht moest geven.

Wauw. Zou dit mijn nieuwe maatje worden? Mijn nieuwe ogen op pootjes?

Elles en Chantal lieten ons even alleen. Het voelde goed — maar hoe zou hij in tuig zijn? Past ons looptempo bij elkaar? Dat is namelijk essentieel; looptempo kun je een hond nauwelijks aanleren.

Dus: op naar het Stadshart Amstelveen. In de bus voelde ik na een jaar voor het eerst weer een beugel in mijn hand in plaats van die verschrikkelijke taststok. (Waartegen ik het afgelopen jaar regelmatig heb gezegd: “Goed zo, ga maar door.”Mensen moeten gedacht hebben dat ik compleet door de bezuinigingen op de GGZ geraakt was.)

We liepen als een twee-eenheid door Amstelveen. Hij keek af en toe om — logisch, want achter ons liep Chantal, die hem getraind had. Maar ik liep weer in mijn eigen tempo. En dat voelde zó fijn.

Terug bij KNGF zei Elles dat ik er nog een nachtje over mocht slapen.

Niet nodig.

Het voelde goed. Vinny en ik worden een team.

𝙈𝙖𝙖𝙣𝙙𝙖𝙜 24 𝙣𝙤𝙫𝙚𝙢𝙗𝙚𝙧 – 𝙑𝙞𝙣𝙣𝙮 𝙠𝙤𝙢𝙩 𝙩𝙝𝙪𝙞𝙨

Om 09:45 ging de bel. Elles stond voor de deur.

“Heb je een beetje geslapen?” vroeg ze.

“Huh, nog geen Vinny?”

“Nee, eerst even de mand en de spullen. Daarna haal ik Vinny uit de auto.”

Ik kon niet wachten. Toen hij binnenkwam ging hij meteen op onderzoek uit, overal snuffelen en verkennen. Daarna kwam hij aan mijn voeten liggen. Even wat administratie, en daarna naar buiten voor onze eerste dag samen: de snelle uitlaatplek, de dierenarts voor inschrijving en het losloopgebied.

In tuig liep hij super. De dierenartsen en assistenten hadden het afgelopen jaar enorm met me meegeleefd. Ze waren zó blij dat ik weer een maatje aan mijn zijde had — en wat voor een: Vinny.

Het loslopen ging perfect. Lekker zijn ding doen, maar steeds even checken of alles oké was. ’s Middags deden we het rondje nog een keer, dit keer met Abby erbij. Die klik was er al bij KNGF, maar nu in mijn eigen omgeving bevestigde hij dat opnieuw.

𝘿𝙞𝙣𝙨𝙙𝙖𝙜 – 𝙣𝙖𝙖𝙧 𝙐𝙩𝙧𝙚𝙘𝙝𝙩

’s Ochtends liepen we naar het winkelcentrum: slager, bakker, supermarkt. Vinny deed het fantastisch, en ik liep daar zó trots te zijn.

Daarna naar het station om naar Utrecht te reizen — één van mijn werkplekken. De trein had vertraging, dus even een bakkie doen. Meteen terrastraining meegepakt. De reis ging goed. Utrecht Centraal was, zoals altijd, druk en chaotisch. De afgelopen maanden kostte dat met stok enorm veel energie. Maar nu, met Vinny, voelde het al meteen zoveel relaxter — terwijl we nog helemaal aan elkaar moesten wennen.

Op het werk aangekomen kreeg Vinny zijn eigen mandje. Voor ons tijd om de route naar de Meldkamer te oefenen — een plek waar ik vaak kom en dus een belangrijke route voor hem. Dat ging super. De collega’s van de meldkamer hadden geen oog meer voor mij, alleen maar voor Vinny. (Groot gelijk.)

Thuis was ik kapot — al die indrukken hakken erin. De rest van de avond chill op de bank.

En ja, geleidehonden mogen bij het pleeggezin niet op de bank, maar Vinny had dat binnen twee dagen afgeleerd. Sorry pleeggezin, maar ik vind het veel te gezellig.

𝙒𝙤𝙚𝙣𝙨𝙙𝙖𝙜 26 𝙣𝙤𝙫𝙚𝙢𝙗𝙚𝙧 – 𝙢𝙞𝙟𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙟𝙖𝙖𝙧𝙙𝙖𝙜

Ik werd wakker met Vinny naast me. Een beter cadeau kan je niet wensen.

Er werd aangebeld: een bos bloemen van de collega’s van de meldkamer. Zó lief. Ook mijn eigen collega’s leefden enorm mee.

Vandaag gingen we naar mijn andere standplaats: Rhoon.

Trein naar Rotterdam, overstappen op de metro en dan nog 20 minuten lopen. Met de taststok kost dit me normaal enorm veel energie. Dus ik was benieuwd.

In de trein was Vinny super relaxed. Op Rotterdam Centraal liep hij feilloos richting liften, poortjes, trappen en de metro. Ondanks de drukte en chaos bleef hij kalm. In de metro vond hij het in het begin spannend, maar hij pakte zijn rust en keek nieuwsgierig rond.

Op de standplaats stond iedereen al enthousiast te wachten. Vinny kreeg meteen een eigen ProRail Incidentenbestrijding knuffelaapje en een pot koekjes. Heel welkom dus.

De trap naar boven — wat stijl — oefenden we rustig. Ging prima.

De terugreis verliep vlekkeloos. ’s Avonds hield ik mijn verjaardag klein. Rust is ook belangrijk.

𝘿𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙙𝙖𝙜 – 𝘾𝙝𝙖𝙣𝙩𝙖𝙡 𝙠𝙞𝙟𝙠𝙩 𝙢𝙚𝙚

Vandaag bleef Chantal een dagje mee om te zien hoe Vinny en ik het deden. We bleven in de buurt: hei, winkelcentrum, koffietje. Vinny was dol op Chantal, maar op de bank kroop hij toch tegen míj aan. Dat voelde als een kleine overwinning.

’s Avonds voor het eerst “alleen” met Geert en Abby naar de hei. Geen extra ogen erbij. Dus belletje om en blind vertrouwen. En dat vertrouwen maakte hij volledig waar.

𝙑𝙧𝙞𝙟𝙙𝙖𝙜 – 𝙣𝙤𝙜 𝙚𝙚𝙣 𝙠𝙚𝙚𝙧 𝙍𝙤𝙩𝙩𝙚𝙧𝙙𝙖𝙢

Één keer nog met de metro, omdat hij die de eerste keren wat spannend vond. Maar vandaag? Zóveel relaxter. Hij kwam tussen mijn benen zitten, rustig om zich heen kijkend. Geen stress.

Na een paar haltes eruit en weer terug. En daar liep ik op vrijdagmiddag, in de drukte van Rotterdam Centraal, met mijn fantastische nieuwe maatje naast me.

Die verschrikkelijke taststok kan ik dus weer thuislaten.

Thuis bespraken we met Elles de week. Ze vond ons een geweldig team — en eerlijk gezegd voelt het ook alsof we al maanden samenwerken.

𝙀𝙣 𝙣𝙪…

De komende week staat in het teken van kilometers maken, vaste routes oefenen, elkaar nóg beter leren kennen en vooral: genieten.

Vanaf 8 december ga ik weer “gewoon” aan het werk.

Maar nooit meer alleen.

Altijd met mijn partner in crime.

KNGF opent werelden. Dat voel ik in alles.

Orris — en zijn voorgangers — kijken vanaf boven mee hoe Vinny en ik de wereld opnieuw intrekken.